Jumping into the deep

Je wilt niet weten hoe vaak ik de laatste maanden de vraag heb gekregen:’’ ben je zenuwachtig voor je vertrek? Vind je het niet eng om een half jaar van huis te gaan? Denk je dat je geen heimwee krijgt?’’

Op vele verzoek heb ik toch maar besloten een blog te gaan schrijven ook al heb ik absoluut geen idee waar ik moet beginnen. Ik probeer jullie een kijkje te geven in mijn Amerikaanse wereld☺.
De dag dat ik begin met het schrijven van mijn blog zit ik precies een maand in de Verenigde Staten.

‘My trip to the land of Uncle Sam’
Mijn avontuur begon op 11 augustus 2017, eenmaal afgezet door mijn geliefden stapte ik het vliegtuig in om mijn Amerikaanse droom te verwezenlijken. Hoewel afscheid nemen nooit leuk is was het een fijn afscheid. Bang voor deze uitdaging was ik allerminst maar ik zal jullie eerlijk zeggen, op het moment dat je in het vliegtuig stapt moet je toch wel even slikken.
Eenmaal aangekomen na een lange reis van 16 uur, een flinke jetlag en 32 uur zonder slaap kun je je ook wel voorstellen dat ik zo gaar was als een garnaal. Eenmaal mijn bed gevonden in het hostel was ik de gelukkigste persoon op de aardbol.

De eerste dagen waren niet heel spannend, ik was vooral aan het bijkomen van de jetlag. Na twee dagen besloot ik de stad te gaan verkennen. En de beste manier dat te doen? Op de fiets natuurlijk! (mijn overbezorgde moeder verwijs ik door naar de volgende alinea want ik weet dat ze dit leest ☺). Dus zo Hollands als ik ben besloot ik een fietsje te gaan huren. Bij het rustige tochtje over de boulevard drong het pas echt tot me door dat deze prachtige stad mijn nieuwe thuis ging worden. Even later belandde ik in hartje San Diego (op de fiets ja). Gek genoeg was ik de enige fietser tussen 7362 auto’s en waarom? Daar kwam ik al na 5 minuten fietsen achter, de Amerikanen rijden namelijk als regelrechte gekken. Voor diegene die ooit bij Daan in de auto hebben gezeten, zijn rijstijl is hier niks vergeleken bij.
Ik besloot al snel mijn heil toch maar ergens anders te gaan zoeken, fietsen door een van Amerika’s drukste steden was klaarblijkelijk niet voor mij weggelegd. Overigens was ik allang blij dat ik heelhuids uit het centrum ben gekomen.

Het eerste wat mij op viel is hoe spontaan en sociaal de mensen hier zijn. Iedereen spreekt je aan als je op straat loopt en ze willen allemaal een gesprekje met je aanknopen. Daar kunnen wij koele Europeanen nog wat van leren.
Ooit al eens een gehad dat een wildvreemde je complete lunch betaalde? Nou dit was ook voor mij de eerste keer…
Toen ik een broodje ging halen sprak een meisje mij aan en we hadden een kort gesprekje. Echter toen ik af ging rekenen weigerde mijn pinpas. Het meisje dat ik zojuist 3 minuten daarvoor had ontmoet zei tegen de kassière: ‘’just put it io my account’’ of terwijl, ik betaal je hele lunch. Ik was verbijsterd want zoiets had ik nog nooit meegemaakt.

Toeval? Dat moest nog blijken, maar attent was het zeker. Dit was letterlijk mijn eerste kennismaking met de Amerikanen. En nog voordat ik haar kon bedanken was ze verdwenen. Mijn Amerikaanse avontuur begint veelbelovend!

Tot slot wil ik iedereen nog bedanken voor alle lieve berichtjes die ik krijg. Misschien reageer ik niet altijd direct, maar ik waardeer het heel erg dat jullie aan mij denken!!

Liefs uit the Golden state of California,

Raphaël